Partner of

W projektach technicznych błąd jest czymś naturalnym. Pomyłka w obliczeniach, źle dobrany parametr, nieprzewidziana reakcja systemu – to elementy codzienności każdej pracy inżynierskiej. Błędy się zdarzają, bo projekty są złożone, wielowątkowe i prowadzone pod presją czasu. Paradoksalnie jednak to nie błąd jest największym zagrożeniem dla powodzenia projektu. Znacznie groźniejsza bywa cisza.

Cisza rozumiana nie jako brak hałasu w open space, ale jako brak informacji. Brak reakcji. Brak sygnału ostrzegawczego w momencie, gdy coś zaczyna iść nie tak. Projekty rzadko „wybuchają” nagle. Zdecydowanie częściej psują się powoli – po cichu, niezauważenie, aż w końcu problem staje się na tyle duży, że nie da się go już naprawić bez kosztów.

Błąd można naprawić. Milczenie – niekoniecznie.

W dojrzałych zespołach technicznych błąd jest traktowany jak informacja. Coś nie zadziałało – sprawdzamy dlaczego, korygujemy, idziemy dalej. Milczenie natomiast zabiera projektowi czas, a czas w inżynierii to zasób nieodnawialny. Każdy dzień bez reakcji sprawia, że margines bezpieczeństwa się kurczy, a decyzje stają się coraz bardziej nerwowe.

Cisza w projekcie przyjmuje różne formy. Czasem jest to mail, który „jeszcze poczeka”. Czasem niedopowiedziane zdanie na spotkaniu. Czasem brak aktualnych danych, bo ktoś nie zdążył, a nie chciał się przyznać. Innym razem problem jest znany, ale odkładany, bo „może sam się rozwiąże” albo „na razie nie ma sensu robić zamieszania”. I właśnie w tym miejscu zaczyna się prawdziwe ryzyko.

Wczesne sygnały ostrzegawcze są ciche z definicji

Najgroźniejsze sygnały ostrzegawcze w projektach technicznych są niepozorne. To drobiazgi, które łatwo zignorować, bo same w sobie nie wyglądają dramatycznie. Delikatne opóźnienie jednego etapu. Dokumentacja, która „będzie uzupełniona później”. Spotkanie, na którym pada mniej pytań niż zwykle. Ktoś, kto przestaje aktywnie zabierać głos.

Doświadczony inżynier wie, że to właśnie takie detale decydują o powodzeniu projektu. Brak jednego parametru potrafi uruchomić lawinę błędów kilka tygodni później. Niedoprecyzowane założenie wraca w najmniej odpowiednim momencie – zwykle wtedy, gdy zmiany są już drogie albo niemożliwe.

Problem polega na tym, że w wielu organizacjach kultura pracy nie sprzyja zgłaszaniu takich „niedużych” problemów. Liczy się tempo, dowożenie kolejnych etapów, raportowanie postępu. A sygnał ostrzegawczy często nie pasuje do tabelki z harmonogramem.

Dlaczego ludzie milczą, nawet gdy widzą problem?

Milczenie rzadko wynika ze złej woli. Zdecydowanie częściej jest efektem presji, hierarchii albo źle zrozumianej odpowiedzialności. Inżynier nie chce być postrzegany jako ten, który „robi problem”. Młodszy członek zespołu nie ma pewności, czy jego obawy są wystarczająco uzasadnione. Ktoś inny zakłada, że „ktoś wyżej na pewno już to widzi”.

Do tego dochodzi presja terminów. Gdy projekt pędzi, zgłoszenie ryzyka wydaje się hamulcem. Paradoksalnie właśnie wtedy jest najbardziej potrzebne. Brak reakcji w początkowej fazie zawsze oznacza ostrzejszą reakcję później – tylko że wtedy nie mówimy już o korekcie, lecz o gaszeniu pożaru.

Odpowiedzialność techniczna zaczyna się od mówienia wprost

Dojrzałość zespołu technicznego nie polega na tym, że nie popełnia błędów. Polega na tym, że potrafi o nich mówić wcześnie i jasno. Zgłoszenie problemu nie jest oznaką słabości ani braku kompetencji. Wręcz przeciwnie – jest dowodem odpowiedzialności i zrozumienia konsekwencji technicznych.

Najlepsze projekty to nie te, w których wszystko idzie idealnie zgodnie z planem, ale te, w których problemy są wyłapywane zanim staną się krytyczne. A to wymaga kultury pracy, w której sygnał ostrzegawczy jest traktowany jak wartość, a nie jak przeszkoda.

Cisza kosztuje więcej niż korekta

Każdy doświadczony menedżer projektu wie, że koszt zmiany rośnie wraz z czasem. To samo dotyczy problemów technicznych. Im później zostaną nazwane, tym więcej energii, pieniędzy i nerwów kosztuje ich rozwiązanie. Cisza nie oszczędza projektu – ona tylko przesuwa rachunek na później.

Dlatego jednym z kluczowych zadań w projektach inżynierskich nie jest wyłącznie kontrola parametrów czy terminów, ale umiejętność słuchania tego, co niewypowiedziane. Zauważania drobnych niepokojących sygnałów i reagowania zanim będzie za późno.

Bo w projektach technicznych błąd jest normalny. Cisza – bywa zabójcza.

Adres:

Bóżnicza 15, lok. 6

61-751, Poznań         

pn-pt 09:00 - 16:00

Wszystkie prawa zastrzeżone © TDK. Strona korzysta z plików cookies zgodnie z polityką prywatności.